Culinair recensent

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

De das!

De dassen vormen een groep van marterachtige roofdieren. Tot deze groep behoren zo'n 10 soorten in 6 geslachten, die meestal in drie onderfamilies worden ingedeeld: de Taxidiinae (met één soort, de zilverdas uit Noord-Amerika), de Melinae (de 8 soorten Euraziatische dassen, waaronder de Europese das) en de Mellivorinae (met één nog levende soort, de honingdas uit Afrika en Zuidwest-Azië). Sommigen plaatsen alle soorten in de onderfamilie Mustelinae, samen met onder andere de echte marters (Martes) en wezelachtigen (Mustela).
Dassen zijn over het algemeen sterke, zwaargebouwde, omnivore dieren met korte poten. Aan de voorpoten zitten lange graafklauwen. De primitieve zonnedassen (Melogale) uit zuidelijk Azië zijn kleiner en slanker dan de andere soorten. Alle dassen hebben een opvallende gezichtstekening. De snuit is vaak langgerekt.
De meeste soorten leven solitair, met uitzondering van de Europese das, die in familiegroepen in een burcht leeft. De Europese das graaft ook de meest complexe gangenstelsels, andere dassensoorten graven een veel simpeler hol.

De das is naast een soort sjaal ook gewoon een dier. En hij is dus een omnivoor. Hij eet álles. Onder andere vlees, groente, eieren, knollen en insecten. Hij is de culinair recensent van het dierenrijk. De das houdt ook rekening met de seizoenen, want hij eet in de winter vooral vlees, bijvoorbeeld kikkers en klein knaaggedierte en in de zomer eet hij vooral groentes, zoals klaver, gras en knollen. De das beseft bewust wat er waar en wanneer te halen valt.

Als de das langskomt om te eten dan houden de andere dieren hun hart vast. Laatst kwam een das langs een bijenkorf om wat honing op te likken, maar hij vond er geen flikker aan. De honing was wel erg zoet, maar hij miste het zuurtje en een lekkere crunch. De bijen hadden er wat bijenwas bijgedaan, maar dat is natuurlijk geen goede combinatie. Er had juist een stuk seizoensfruit bij gemoeten of wat knapperige paddenstoelen. Het laat zich al raden: de das heeft de bijenkorf helemaal de grond in geschreven. Een week later was de bijenkorf gesloten. De koningin is verhaal gaan halen, nu heeft de das een dikke rode neus. Dat is het risico van het dassenleven.

Populair is de das dus niet in het dierenrijk. Kijk, dat hij ondernemingen de grond in boort is zijn goed recht als criticus, maar dat hij voor zijn liefhebberij ook andere dieren eet gaat natuurlijk best ver. De das eet zelfs egels op zijn tijd. Dan is het je wel menens. Als je bereid bent om een dier te eten dat voor negentig procent uit stekels bestaat, ben je gewoon knettergek. Of professioneel, dat kan ook.

Overigens zijn in de periode 1987-2001 maar liefst 2001 culinair recensenten uitgezet in Nederland. Daarvan is een derde gestorven. Net als wombats wonen dassen in een burcht. Dat is niet voor niks, want ze worden gehaat door iedereen. Maar goed, zo’n burcht is ook niet alles. Tussen 1995 en 2002 zijn 202 burchten verdwenen, waarvan er zeker 94 vernietigd zijn. Het aantal dassen daalt nog altijd. Er is hier sprake van massamoord (dassamoord). De andere dieren kunnen zijn gezeik over eten niet meer aan, dus liquideren ze gewoon zoveel mogelijk dassen. Hij is zijn leven niet zeker, maar hij gaat gewoon door met voedsel beoordelen. De das is een liefhebber.

 Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze culinair recensenten:

"Ja, hallo. Ik heb gereserveerd"

De das is altijd aan het speuren naar nieuwe culinaire sensaties

"Zoetje, zuurtje, stevige structuur; uitstekend gerecht"

"Gadverdamme"

Tot zover de das. Volgende week weer een ander gek diertje!

 

Een nachtelijke leefwijze

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

De uil!

 
De uilen (Strigiformes) zijn een orde van vogels met veelal een nachtelijke leefwijze. Bij veel uilen staan de ogen voorin de kop, zodat ze een groot binoculair gezichtsveld hebben, waarin ze diepte kunnen zien. Uilen hebben goed ontwikkelde oren, die ver uit elkaar staan, wat ze goed in staat stelt de richting vast te stellen waaruit een geluid komt. Deze kenmerken maken van uilen goede jagers. Door hun nachtelijke leefwijze worden ze soms ook nachtroofvogels genoemd. De orde wordt onderverdeeld in de twee families Uilen (Strigidae) en Kerkuilen (Tytonidae). Uilen hebben een rond, afgeplat gezicht met grote naar voren gerichte ogen die vast in de schedel staan. Om in diverse richtingen te kunnen kijken moet een uil dus steeds de kop draaien, wat ze dan ook zeer goed kunnen. De grote ogen maken het mogelijk ook in het donker goed te zien. Uilen hebben een haaksnavel en krachtige klauwen aan hun poten, die vaak dicht bevederd zijn. Aan de voorrand van de handpennen van de vleugel dragen uilen een donsachtige franje, wat de vleugel in vlucht bijzonder geruisloos maakt. Ze kunnen daardoor vrijwel onopgemerkt op zoek gaan naar prooidieren, zoals muizen, en deze bij verrassing pakken.

Uilen zijn gewoon een orde! Hoe vet is dat? Ik wil ook een orde zijn. Dat klinkt gewoon zo tof. Het zou leuk zijn als mensen ook in verschillende ordes konden zitten. Dat iemand naar je toe komt en vraagt: ‘heeeey van welke orde ben jij?’ En dan kan jij zo antwoorden: nou van die en die orde haha. En dan elkaar de hand schudden ofzoiets.

Oké.

De uil is echt gevogelte naar mijn hart met z’n nachtelijke leefwijze. Uilen zijn de feestbeesten van het dierenrijk. Overdag zie je de uil niet, want dan is hij helemaal gesloopt van een nacht vol avontuur. s’ Nachts haalt het uiltje namelijk gekkigheid uit. Dan dansen uilenvrouwtjes met uilenmannetjes een gevaarlijke tango door het luchtruim. Het is een intense vlucht waarbij ze hun ogen de kost geven. Samen jagen ze op muizen die beneden door het veld sluipen, of door het hooi in de hooischuur ritselen. Nadat de uilen een aantal muizen te grazen hebben genomen en opgepeuzeld, gaan ze feestvieren. Lekker het notenwoud in, pilsie erbij. Ze gaan pas slapen als de morgen ontluikt. Wat een leventje.

Maar één groot nadeel kleeft wel aan het uilschap en dat is natuurlijk dat je uit je bek moet poepen. Iedereen kent hem wel: de uilenbal. Krankzinnige toestanden. Vroeger op de basisschool moesten we ze een keer zoeken en daarna uitpluizen van de juf en dat deden we ook daadwerkelijk. Wat een idiotie, nu zouden we ons echt niet meer laten opdragen met onze handen door de uilenkak te wroeten. Zeker niet door iemand die de Pabo heeft gedaan. We weten heus wel dat uilen muizen eten, daarvoor hoeven we niet door hun stront te graven. Dat zouden uilen ook bij ons niet doen. 

Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze feestende jagerskinderen:

Diep in het notenwoud

De uil wil zich graag lekker voelen

Hij lacht graag om een goed stuk humor

 Dat hij zo zijn nek niet breekt is gewoon hartstikke knap

 

Altijd weer die onvermijdelijke kater

Tot zover de uil. Volgende week weer een ander gek diertje!

Algenpretparkje

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

De luiaard!

Luiaards (Folivora of Phyllophaga) vormen een onderorde van middelgrote Zuid-Amerikaanse zoogdieren waarvan tegenwoordig nog twee families bestaan: tweevingerige luiaards (Megalonychidae) en drievingerige luiaards (Bradypodidae). De onderorde maakt deel uit van de orde van luiaards en miereneters. Luiaards zijn herbivoren en eten weinig anders dan bladeren.
Luiaards hebben een boomklimmende levensstijl. Bladeren, hun belangrijkste voedselbron, leveren weinig energie en worden niet gemakkelijk verteerd: luiaards hebben daarom een zeer grote, gespecialiseerde maag met meerdere delen waarin symbiotische bacteriën de stugge bladeren afbreken. De vacht is meestal (diep) bruin, maar sommige in het wild levende luiaards hebben een groenige tint dankzij de aanwezigheid van de bacteriën. De pels van zo'n luiaard is een ecosysteem op zich. Algen en bacteriën hebben zich tussen de haren genesteld en geven zijn vacht die typische groenige tint. De schutkleur beschermt het langzame dier tegen arenden en andere roofdieren.

Een boomklimmende levensstijl, wie wil dat nou niet? Lekker ravotten tussen de takken en hutjes bouwen, hoog en droog boven in een boom. Nou de luiaard wil dat niet. Die hangt gewoon aan een tak en voert verder geen flikkertje uit. Hij is zo lamlendig dat zijn vijanden hem geen eens opmerken. De luiaard hangt zo stil dat ze hem gewoon niet zien. En hij heeft besloten zichzelf gewoon lekker niet te wassen waardoor hij een soort groen algenpretparkje is geworden en roofdieren hem niet kunnen zien, omdat hij helemaal opgaat in zijn omgeving.
Wel tof dat hij een gespecialiseerde maag heeft, ik wist geen eens dat magen een specialisatie konden doen. Die van de luiaard in ieder geval wel en nu kan die vet goed bladeren verteren.
Echt iets om trots op te zijn en dat is de luiaard dan ook. Daarom kijkt hij altijd zo tevreden. Tevreden is sowieso een uitvinding van de luiaard; de monnik van het dierenrijk. Hij heeft niet veel nodig, behalve een boomtak en zijn algen.

Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze bemoste luilakken:

 Chillings

 Het maakt de luiaard geen moer uit of een tak aan een boom hangt of op de grond is gepleurd: de luiaard en zijn tak zijn onafscheidelijk

 Kijk die viezerik eens content zijn met zijn algenjas

 Hallo luiaard? Luiaard? Waar ben je nou?

 Wat moet je?

Tot zover de luiaard. Volgende week weer een ander gek diertje!

#Selfieking

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

De quokka!

De quokka (Setonix brachyurus) is een wallaby, een klein soort kangoeroe, uit het zuidwesten van Australië. Het is de enige soort uit het geslacht Setonix.

De quokka komt enkel voor in de kuststreek in het zuidwesten van West-Australië, in droge bossen en struwelen langs moerassen en rivieren. Tegenwoordig zijn ze daar zeldzaam door predatie van ingevoerde vossen. Wel komen ze nog algemeen voor op twee vosvrije eilandjes voor de kust, Rottnesteiland en Baldeiland. Vooral op het eerste eiland komen ze vrij veel voor. Op Rottnest eiland hebben de dieren hun schuwheid verloren en komen ze vrij dicht in de buurt van mensen, waardoor ze daar een toeristische attractie zijn geworden. Rottnest eiland is overigens vernoemd naar de quokka. Rond nieuwjaar 1696-1697 deed de Nederlandse VOC kapitein Willem de Vlamingh op zoek naar het vermiste VOC-schip "Ridderschap van Holland" het eiland aan en hij noemde het "Rottenest" naar de quokka's die er algemeen voorkwamen en door zijn bemanning als "Bosch-rotten" (bos-ratten) werden aangeduid. In de loop der jaren is "Rottenest-eiland" verbasterd naar het Engelse "Rottnest Island".

De quokka ziet er altijd zo vrolijk uit dat je haast gaat vermoeden dat het een dekmantel moet zijn. Misschien is het zijn manier om een zware depressie te verbloemen. Dat zou niet gek zijn, want zo gaat dat vaak met beroemdheden. Die glimlachen van oor tot oor in het openbaar, maar ondertussen zijn ze diep ongelukkig. De quokka is ook een beroemdheid, een absolute topattractie. Daar op het eiland Rottnest heeft de quokka de status van selfieking bemachtigd, want er is geen dier ter wereld dat beter shined op de camera dan hij. Als een professioneel Ivo Niehe laat de quokka zich met Jan en alleman op de gevoelige plaat vastleggen. En he poses like a tap maddel. Hij is een natural. De quokka heeft ook het dieet van een topmodel want hij eet alleen maar blaadjes. Dat is nog niet zo eenvoudig, want de quokka is zo klein dat hij helemaal niet goed bij die bladeren kan en daarom zijn er mensen op Rottnest die een fulltime job hebben in het blaadjes uit de bomen plukken voor de quokka. Dit is niet verzonnen, dit is echt. Op de Youtoebs is dit fenomeen gade te slaan.

Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze selfiekings:

 Daar is 'ie dan: de quokka! Lief he?

 Het is een soort mini kangoeroe

 Kijk hem eens blij zijn met z'n blad

 De quokka is een superstar

 En ongekroond #selfieking

Hij gaat met iedereen op de foto, ook met Chinezen

Tot zover de quokka. Volgende week weer een ander gek diertje!

Monogame broeders

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

De ooievaar!

De ooievaar (Ciconia ciconia) is een grote vogel uit de familie ooievaars (Ciconiidae) uit de orde van de ooievaarachtigen (Ciconiiformes). Als carnivoor eet de ooievaar een breed scala aan dierlijk prooien, inclusief insecten, vissen, amfibieën, reptielen, kleine zoogdieren en kleine vogels. Het is een monogame broeder, maar vormt geen paar voor het leven. Het paar bouwt een nest bestaande uit grote takken, dat soms meerdere jaren wordt gebruikt. Vanouds werd kinderen wijsgemaakt dat baby's door de ooievaar gebracht werden. Tegenwoordig vindt men dat kinderen de waarheid wel mogen weten, maar nog altijd wordt de geboorte van een kind schertsenderwijs in verband gebracht met ooievaars. Zo zet men een houten ooievaar in de tuin waar een kind is geboren en wordt op geboortekaartjes een ooievaar afgebeeld.

Tegenwoordig mogen kinderen gelukkig de waarheid weten over de ooievaar, maar vroeger dachten alle kinderen inderdaad dat ze door een ooievaar gebracht waren. Dat leverde altijd ruzie op aan de keukentafel: "hou je bek kuthoer, je hebt niks over mij te zeggen, je bent geen eens m'n echte moeder, ik ben gebracht door een ooievaar", zeiden alle kinderen van de 16de tot en met de 20ste eeuw tegen hun moeder als er weer eens ruzie was. Daarna werd de mythe afgeschaft door De Verenigde Naties, omdat Kofi Annan het zat was dat zijn puberdochter hem de hele tijd uitschold en met dure cadeaus thuiskwam die ze van haar echte vader, een ooievaar uit een rijk nest, had gekregen. Na de afschaffing van de mythe waren alle problemen tussen ouders en pubers voor altijd opgelost.
Het is fijn voor de ooievaar dat hij als een monogame broeder wordt gezien in het dierenrijk, maar in werkelijkheid eet de ooievaar van meerdere walletjes. Sterker nog, de ooievaar is gewoon een sletje.

Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze "monogame broeders":

 Ah kijk dan hoe lief en monogaam ze zijn!

Deze ooievaar heeft de stoute schoenen aangetrokken en gaat tongen met een reiger

Disco!

Housen!

Tandjes poetsen, lekker gorgelen en naar bed

Tot zover de ooievaar. Volgende week weer een ander gek diertje!

Ga weg!

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

De wombat!

De wombat (Vombatus ursinus) is een buideldier uit de familie wombats (Vombatidae) dat in 1800 door George Shaw voor het eerst werd beschreven onder de naam: Didelphis ursina (Type localiteit: Cape Barren Island, Bass Strait, Tasmanië, Australië).

De wombat is een dier dat er uitziet als een kruising tussen een beer en een das. Ze heeft de opening van de buidel zoals veel gravende buideldieren naar achteren, om te voorkomen dat het jong bedolven raakt tijdens het graven. Het gangenstelsel van de wombat kan 3 meter diep zijn en een totale lengte van 200 meter hebben.

De wombat is populair gedierte. Uit meerdere hoeken van de samenleving en diverse lagen van de bevolking klonk de roep om wombat tot 'dier van de week' uit te roepen. De lobby was ijzersterk, er werd grote druk uitgeoefend door verschillende belangenverenigingen en nu is het dan zover:

De tragiek van de wombat is dat hij de hele tijd door mensen wordt opgetild omdat hij een grote schattige bolle cavia is. Derhalve willen mensen de hele tijd met hem knuffelen, maar de wombat is - net als jij en ik - ook wel eens chagrijnig. Hij lacht vaak zijn schattige voortandjes bloot, maar vergis je niet: de wombat is wars van sociale interactie. Kijk, de wombat woont in een burcht. Ja, dat lees je goed: een burcht. Een burcht is gemaakt om mensen buiten te houden. De wombat wil jou helemaal niet. Hij legt zijn burcht het liefst aan in hellingen langs beekdalen, zodat jij er niet bij kan. Hij komt er pas uit als hij gaat jagen en dat doet hij 's nachts want hij wil jou liever niet tegenkomen. De wombat haat jou. Ga weg!

Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze knuffelbare, maar enigszins autistische maatjes:

 Kijk: de wombat is ook gewoon wel eens chagrijnig

Maar meestal lacht hij zijn lelijke voortandjes bloot

Oh kijk een mens die een wombat knuffelt. Kutwijf

Oh ja hoor waarom ook niet

We gaan gewoon door

Zucht...

Tot zover de wombat. Volgende week weer een ander gek diertje!

Gemaskerde dieven

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

De wasbeer!

Wasberen (Procyon) zijn een geslacht van de roofdieren (Carnivora) uit de familie kleine beren (Procyonidae). Ze komen voor in grote delen van Amerika en Noord-Europa. De bekendste soort wasbeer is de gewone wasbeer (Procyon lotor).
Wasberen zijn te herkennen aan hun zwarte masker en geringde staart.

Ja ja dat masker: dat is toch wel de kern van het wasberenprobleem. Wasberen zijn de Marokkanen onder de dieren. Ze zijn onbetrouwbaar en altijd samen. Ze staan bekend als ware draaideurcriminelen en daarom dragen ze een masker. Vooral in Canada roven ze hele huizen leeg. Ze kruipen door het raam of het kattenluik naar binnen en plunderen de hele voorraadkast. Als de mensen 's ochtends de bergen kruimels, omgevallen vuilnisbakken en opengereten verpakkingen aantreffen, krijgen de onschuldige huisdieren de schuld omdat die klote wasberen al lang weer gevlogen zijn. Het is triest. Al helemaal omdat het een klein groepje wasberen is dat het voor de rest verpest. Alleen het probleem is dat alle wasberen gecriminaliseerd worden vanwege dat masker, terwijl er heus ook wel onschuldige wasberen rondlopen.

Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze gemaskerde maatjes:

Wasberen zwaaien altijd even gedag als ze er weer vandoor gaan want zo zijn ze opgevoed

Kiekeboe? Dat hebben de wasberen bedacht

Wasberen chillen graag op een boomstam nadat ze 's nachts je vuilnisbak hebben geplunderd

Wasberen hebben zo hun eigen goden. Maar ze zijn niet orthodox. De sharia zullen ze niet invoeren, want ze weten niet wat dat is

Tot zover de wasbeer. Volgende week weer een ander gek diertje!

Flauwekulletjes

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

Het vogelbekdier!

Het vogelbekdier is het enige zoogdier met een snavel, een flexibel tastorgaan dat het dier gebruikt voor de jacht op ongewervelden op de bodem van rivieren en ondiepe meren. Toen het eerste opgezette exemplaar eind achttiende eeuw westerse natuuronderzoekers bereikte, bracht het forse discussie teweeg. Enkelen beschouwden het als een vervalsing; het vermoeden bestond dat lichaamsdelen van verscheidene diersoorten aan elkaar waren gehecht.

Ik begrijp goed dat mensen vroeger dachten dat iemand flauwekulletjes aan het uithalen was, want wat de fak moet die bever met die snavel? denk je als je de vogelbekdiertje ziet zwemmen of kruipen. Maar dat is ook meteen het toffe want hij fokt met je hoofd, puur en alleen door zichzelf te zijn.
Behalve een snavel heeft deze goochelaar des levens ook nog een cloaca. De vogelbekdiertje is dus wel gewoon een zoogdier, maar hij poept eieren uit een soort kut omdat hij een eigenwijs stuk gekkigheid is. Hij is prachtig in zijn totale waanzin. I lof de vogelbekdiertje.


Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze besnavelde bever:

Vogelbekdier baby's lijken op stukjes kauwgom. Bah!

Vogelbekdier peuters lijken op mollen... maar dan met een snavel!

Vogelbekdieren zwemmen met veel levenslust in het water. Bijvoorbeeld een rivier

Tot zover het vogelbekdier. Volgende week weer een ander gek diertje!

 

Oprollings

Oh ja hoor: het is weer zaterdag!

Dat betekent dat zoals altijd het 'Dier van de Week' wordt aangewezen. Het dier van deze week is:

De egel!

De egel is een algemeen, wijdversprijd zoogdier uit de familie der egels (Erinaceidae). De egel is een bekende verschijning in tuinen in West-Europa. Hij is vooral bekend om zijn stekelvacht en zijn gewoonte om zich bij gevaar op te rollen.

Jezelf oprollen bij gevaar is wel echt een slimme zet van de egel want hij weet als je allemaal stekels op je back hebt, geen enemy met je durft te fokken.

Soms gaan mensen zich ook oprollen als ze bijvoorbeeld door een beer worden aangevallen in de woods. Alleen dat heeft helemaal geen zin joh, want wij hebben geen scherpe stekelings op onze rug, dus zo'n beer is totaal niet impressed. Wegrennen heeft alleen ook al geen zin want beren zijn vet snel. Kortom: je bent fucked als de beren voor je komen.

Dan volgen nu een aantal speciaal voor u geselecteerde fotootjes van onze stekelige maatjes:

      Egeltjes zijn nooit te beroerd om te chillen met homies en zich op het buikje te laten aaien

          Egeltjes drinken graag melk, terwijl dat helemaal niet goed is voor ze. Egels zijn crazy gek

   Maar daarom hebben ze wel prima melktandjes

 Egels zingen in hun vrije tijd graag een operaatje

Tot zover de egel. Volgende week weer een ander gek diertje!